Tamam mı? Devam mı?

“Güçlü kanatlarım var benim. Uzaklara, bilmediğim uzak diyarlara uçacak cesaretim de… Köklerimi saldıysam eğer  ve açıp kanatlarımı yeni yerler keşfetmek için uçmuyorsam ya da dönmüyorsam eski topraklarıma sevdiğimdendir yuvamı.

 Aşktı beni buralara kadar uçuran. Gözümü kör eden, aklımı başımdan alan aşk… Peşinden geldiğim aşk uçtu, çok uzaklara gitti ama ben hâlâ buradayım. Şaşırdınız, değil mi? Oysa kanatlarımı koparttığınız için kaldığımı düşünüyordunuz. Ne kadar da emindiniz zafer kazandığınızdan. Yazık…

 Aşkım mıydı boyut değiştiren; değişen ben miydim yoksa, o an için bilmiyordum. Artık biliyor muyum? Ondan da emin değilim. Ama şunu biliyorum ki, ne  buralara göç ettiğime ne de kanadı kırık göçmen kuş misali geri dönemediğime – dönmediğime- pişman değilim. Mevsim gene değişti, göç mevsimi geldi ama ben tünediğim daldan, yaşadığım ormandan uzaklara uçmadım.”

Bu satırlar, uzun süredir hayalini kurduğum bir şeyin ilk adımları…

Yıllardır başkalarının yazılarının Türkçe’deki sesi olmaya çalışıyorum.Çok da seviyorum bunu. Ama en büyük düşüm kendi kitabımı yazmak. “Yaparım”, “Yapamam”, “Neden olmasın?” “Olmaz” gelgitleri arasında geçen sürede hep aklımın bir köşesindeydi bu düş. Arada bir gerilere attığım; ben her geriye attığımda kendine bir tünel kazıp çıkan ve “ben hâlâ burayım,” diye kendini hatırlatan bir düş… Ufak tefek notlar aldım, bazı araştırmalar yaptım. Ama hep attım bir köşeye. Dosya olarak kalmaya mahkum etmiştim sanki. Neden bilmiyorum. Belki cesaret edemedim; belki zamanı gelmemişti; belki saçmaladığımı düşündüm. Ama o, toprağın altını kazarak işleyen bir köstebek gibi durmadı.Gitgide daha fazla tünel kazdı beynimde. Ve bir gün çıkarttı kafasını, “Haydi,” dedi. Duramadım,durduramadım bu kez.

 

Başlangıçtan bir bölümü sizlerle paylaşayım istedim. “Haddini bil, otur oturduğun yerde. Çevirilerine devam et” mi dersiniz yoksa “Haydi devam et” mi bilemem. Ama sanırım ikisinden birini duymaya ihtiyacım var. 🙂